Biblioteka Publiczna

Jak być przyjacielem chorego przyjaciela

Tytuł oryginału: "How to be a friend to a friend who`s sick, ".

Autor: Pogrebin, Letty Cottin

Letty Pogrebin, znana amerykańska dziennikarka, pisarka i działaczka społeczna, w czerwcu 2009 roku dowiedziała się, że jest chora na raka.
To trudne doświadczenie oraz dziesiątki rozmów przeprowadzonych z innymi chorymi, z ich rodzinami i przyjaciółmi skłoniły ją do napisania tej książki. Powstał wyjątkowy przewodnik po relacjach z cierpiącymi bliskimi.
Pogrebin koncentruje się na

psychologicznej tkance naszej obecności przy łóżku bliskiej osoby - na naszych reakcjach na wieść o zagrożeniu, na tym, co wtedy mówimy, jak słuchamy. Wskazuje, czego powinniśmy unikać w rozmowie, jakie tematy możemy poruszać; podpowiada, jakie prezenty są najlepsze dla chorych; przypomina o zachowaniu szacunku dla wstydu i fizycznej intymności chorych; opowiada o towarzyszeniu drugiemu człowiekowi w ostatnich chwilach. Niektóre jej wskazówki mogą wydać się oczywiste. Ale kto z nas jest np. świadom, że nie powinniśmy się mocno perfumować, a ciasto czy obiad najlepiej przynieść w naczyniach, które możemy zostawić w szpitalu? Albo że choremu możemy sprawić przykrość niewinnym z pozoru pytaniem "Jak się czujesz?".
Ogromną wartością książki jest bezpośredni język oraz otwarte mówienie o "wstydliwych" i pozornie "nieważnych" aspektach fizjologii i psychiki chorego. Dzięki tej prostocie i jasności przekazu Letty Pogrebin uczy nas, jak powinniśmy zachowywać się wobec chorych, aby nieść im ulgę, wspierać i otaczać przyjaźnią. Po prostu z nimi być.

Słuchając prawdziwych historii innych ludzi uświadomiłam sobie, że choroba jest poligonem doświadczalnym, na którym testowana jest przyjaźń; jest niezbadanym terytorium, gdzie czyjeś działania mogą nie zostać nawet zauważone, albo mogą pozostawić trudny do usunięcia ślad. Zrozumiałam, że choroba poddaje próbie stare przyjaźnie, budzi do życia nowe i zmienia dynamikę związków, przesuwając w nich równowagę sił, odwracając role i powodując masę dziwnych zachowań. Zauważyłam, jak w obecności chorego przyjaciela ludzie delikatni i zrównoważeni tracą nagle równowagę, a osobowości typu A, by zrekompensować swoją niemoc, zaczynają przejawiać zachowania maniakalne; twardziele stają się nieznośnie paternalistyczni, a nieśmiali zamieniają się nagle w świętoszków.
Wyznania wielu osób pozwoliły mi na sformułowanie jeszcze innych wniosków: nie wszyscy chorzy potrzebują takiej samej ilości i takiego samego rodzaju uwagi. Kobiety i mężczyźni w inny sposób przeżywają przyjaźń i chorobę. Opowiedziany dowcip może jednego pacjenta rozśmieszyć, drugiego zaś obrazić. Uścisk ręki przyjaciela może być czuły i uspokajający, albo protekcjonalny, jeśli ręka należy do kogoś innego. Emocje wywołane chorobą mogą być nie do zniesienia, a medyczny żargon dodatkowo wzmacnia poczucie alienacji i zagrożenia. Choroba innych może przywołać wspomnienia o własnych chwilach słabości lub o cierpieniach, przez które przechodzili nasi najbliżsi. Stając twarzą w twarz z czyimś bólem i nieszczęściem, ludzie albo sztywnieją i nie są w stanie wykonać żadnego kroku, albo wpadają w panikę; wykonują niezgrabne gesty, które zamiast pomóc, tylko pogarszają sytuację; próbują rozwiązać problem, kiedy tak naprawdę nie wiedzą, jak się do tego zabrać; mówią za dużo i nie to, co trzeba; nerwowo kręcą się po szpitalnej sali, siadają zbyt blisko chorego lub stają za daleko.
[Ze Wstępu]

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)