Wesele
Autor: Wyspiański, Stanisław
Seria obejmuje najważniejsze utwory z klasyki literatury polskiej. Wybór, jakiego dokonaliśmy, przypomni najlepsze historie, najciekawszych bohaterów i wiersze, które weszły do kanonu czytelniczego. Naszą serię wyróżniają nowoczesna szata graficzna i przyjazny format. Jesteśmy przekonani, że lektura światowej klasyki stanie się teraz prawdziwą przyjemnością. Wesele zostało zainspirowane prawdziwym wydarzeniem:
ślubem poety Lucjana Rydla z chłopką Jadwigą Mikołajczykówną. Utwór ten, w którym sceny rodzajowe przeplatają się z wizyjnymi, jest jednak przede wszystkim wielkim dramatem narodowym. Autor dokonuje gorzkiego rozrachunku z teraźniejszością i przeszłością. Wyspiański deprecjonuje i obala mity narodowe, krytycznie patrzy na możliwość sojuszu poszczególnych warstw społecznych, wyjaskrawia antagonizmy klasowe, narodowościowe i religijne. Naród nie jest zdolny do zrywu, pozostaje nieodpowiedzialny i naiwny, pogrążając się w marazmie - dlatego w finale dramatu pojawia się zwycięski Chochoł.
Zobacz pełny opisOdpowiedzialność: | Stanisław Wyspiański ; [red. Arkadiusz Latusek]. | ||||
Hasła: | 1901-2000 Dramat polski - 20 w. | ||||
Adres wydawniczy: | Kraków : "Zielona Sowa", cop. 2003. | ||||
Opis fizyczny: | 198, [1] s. ; 21 cm. Skocz do: | Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki | Dodaj recenzje, komentarz | |
Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):
(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)
BD nr III
ul. Tuchlińska 2A
tel. 22 843 20 87
Sygnatura: PD
Numer inw.: 49150
Dostępność: można wypożyczyć na 30 dni
Notka biograficzna:
Wyspiański, Stanisław
Stanisław Mateusz Ignacy Wyspiański ur. 15 stycznia 1869 w Krakowie, zm. 28 listopada 1907 tamże – polski dramaturg, poeta, malarz, grafik, architekt, projektant mebli. Jako pisarz związany z dramatem symbolicznym. Tworzył w epoce Młodej Polski. Bywa nazywany czwartym wieszczem polskim. Syn Franciszka, rzeźbiarza i fotografika, i Marii z Rogowskich. Matka zmarła, kiedy Stanisław Wyspiański miał siedem lat, a ponieważ ojciec nie potrafił sprawować nad nim odpowiedniej opieki, od 1880 roku wychowywał się u bezdzietnego wujostwa, Kazimierza i Joanny Janiny Stankiewiczów, którzy [>>]